De eerste stageweek in Municipal Hospital
Blijf op de hoogte en volg Daniëlle
17 November 2017 | Ghana, Sunyani
De dagen gaan echt heel snel en ik heb bijna geen tijd om mijn blog te schrijven.
’s Ochtends staan we vroeg op, hebben we stage en daarna helpen we de kinderen met huiswerk en spelen we met ze.
Om 19:00 uur gaan de kinderen op bed en dan kan ik nog eventjes relaxen, maar laat op bed gaan, dat lukt hier niet.
Daarom schrijf ik deze week 2 blogs in één keer!
Zaterdag 11 november 2017
11 november is de dag.. Nee, dat kennen ze hier natuurlijk niet.
In plaats daarvan was ik vandaag uitgenodigd bij de trouwerij van de dochter van Gerdy. Ik ging samen met de huismoeder.
We kwamen midden in de ceremonie (we waren niet laat hoor, daarna kwamen ook nog mensen aan) en ik mocht in de kamer op een stoel zitten, tussen allemaal onbekenden.
Net op dat moment ging iedereen één voor één staan en zeiden ze iets, natuurlijk was alles in het Twi en snapte ik er niks van.
Ik begon al stress te krijgen, maar gelukkig sloegen ze mij over.
Na die rij vroegen ze mij toch nog: ‘Your name?’
Toen stond ik dus maar op en zei mijn naam en iedereen begon wat te lachen, uh ongemakkelijk.
Het bleek dat ze zeiden van welke kant van de familie ze kwamen (of ze familie van de bruid of bruidegom waren). Nouja, kon ik toch niet weten?
Ook heb ik vandaag een Nederlandse verpleegkundige ontmoet, kon ik toch nog met iemand praten die ook niet wist hoe alles ging.
Zij heeft 2 jaar geleden haar diploma gehaald en is nu voor 2 maanden in Accra om vrijwilligerswerk te doen. Haar collega is een vriendin van de bruid, dus werd zij ook uitgenodigd.
Na de ceremonie ben ik een stuk gaan lopen met deze 2 mensen, ook hier in de buurt is een mooie omgeving.
Zondag 12 november 2017
Vanochtend gingen we weer naar de kerk in het 12-persoons busjes.
We zaten lekker knus met z’n 17en.
Het is normaal dat de familie van het bruidspaar blijft slapen (een aantal dagen), zij gingen ook mee.
’s Middags kwam Janet aan in Sunyani, met Gerdy ben ik haar gaan ophalen.
Toen we thuis kwamen, waren de kinderen eerst weer wat verlegen, maar na 10 minuten was dit ook alweer over.
Ze hadden wel zin in papaja, dus één van de kinderen klom zonder moeite in de papajaboom.
Er waren nu 2 buurmeisjes en 3 kinderen van de familie van het bruidspaar extra, dus het was een gezellig drukke boel!
Maandag 13 november 2017
Onze eerste stagedag in Municipal Hospital.
Gerdy ging met ons mee om ons te introduceren.
We maakten kennis met de matron.. en dat was het.
Morgen worden we verwacht voor de introductie.
Hierna gingen we naar de immigration voor Janet, dit ging helaas iets moeilijker dan bij mij, maar volgens mij snapte de manager er ook niet zoveel van.
Nouja, uiteindelijk is het gelukt en kan ze het paspoort woensdag weer ophalen.
Hopelijk duurt dat ook maar 5 minuten, net zoals bij mij.
Dinsdag 14 november 2017
Na het ontbijt werden we door de taxi opgehaald.
Het is ongeveer 10 minuten rijden naar het ziekenhuis, heerlijk!
Dat is nog eens wat anders dan 2-3 uren reizen om op stage te komen!
Om 08:00 uur stonden we bij het kantoor van de matron, maar ze was er niet.
Ik twijfelde nog of we wel goed stonden, maar gelukkig kwam ze toch nog om 08:30 uur.
Ze vertelde eerst wat algemene dingen en daarna gingen we naar de directeur van het ziekenhuis.
Eén van de verpleegkundigen gaf ons een rondleiding door het ziekenhuis.
Het is niet een heel groot ziekenhuis en de afdelingen staan apart.
Als je van de ene naar de andere afdeling wilt, moet je buiten langs.
Na de rondleiding gingen we beide naar onze eigen afdeling.
Ze wilden ons eerst nog bij elkaar op de afdeling hebben omdat we anders zo ‘lonely’ waren, maar we hebben gezegd dat we toch liever alleen op de afdeling willen.
Ik begin op de Antenatal Clinic (voor prenatale zorg).
Ik voelde me eerst best wel ongemakkelijk, maar gelukkig ging het contact leggen goed.
Ik zat bij de urine-check en moest dingen documenteren.
Ondertussen wilden collega’s wel met mij op de foto..
Om 14:00 uur waren we klaar en gingen we langs Vodafone, de supermarkt en de pinautomaat.
Om 15:00 waren we thuis en een kwartier later waren de kinderen er ook alweer!
Woensdag 15 november 2017
Ik werd weer wakker door het geluid van de kinderen en dacht ‘is het nu al 5 uur?!’.
Ik keek op mijn mobiel, maar er stond 02:30.. en op mijn andere mobiel.
Waren de kinderen dus midden in de nacht opgestaan, gedoucht en al.
Gelukkig hoorde ik de huismoeder zeggen dat de kinderen weer moesten gaan slapen en daarna kon ik ook weer slapen.
Ik word sowieso snel wakker, rond 01:00 uur ook vaak, dan begint hier altijd een haan te kraaien.. lekker dan :’)
’s Ochtends leken de kinderen wel wat vermoeider dan anders, is ook niet gek.
Om 08:00 uur stond ik in mijn eentje op de afdeling, er was verder nog helemaal niemand. De rest kwam rond 08:30 uur wat binnendruppelen.
Om 09:00 uur begonnen we met een voorlichting over mental health, voor de zwangere vrouwen.
Eindelijk kon ik zelf wat doen vanaf 09:45 uur, ik zat bij de palpaties.
Hier wordt de grootte van de baarmoeder gemeten en gevoeld waar het ruggetje van de foetus is. Hierop wordt een toetertje geplaatst en de harttonen van de foetus beluisterd. Erg bijzonder om te horen.
’s Middags gingen we Janet haar paspoort ophalen, nou, dat waren geen 5 minuten.
De directeur wilde graag met ons praten, hij wilde wel met ons trouwen -_-.
We vertelden hem uiteraard dat we al getrouwd waren, maar dan moesten we maar één van onze vriendinnen voor hem uitzoeken.
Uh, het was een man van 40 jaar.
Uiteindelijk heb ik zijn nummer gekregen, ik deed maar net alsof ik geen mobiel bij me had.
Donderdag 16 november 2017
De ochtend verliep ongeveer zoals gisteren.
Ik zou eerst weer bij de palpaties kijken, maar het was hier zo druk (ook met stagiaires), dat ik weer bij de urine-check kwam.
Gelukkig mocht ik dit nu zelf ook doen.
Ook werden er weer de nodige foto’s gemaakt.
Later vroegen 2 verpleegkundigen of ik even iets wilde ophalen bij de apotheek.
Geen probleem vond ik. Toen ik de deur uitliep, hoorde ik de twee wel lachen!
Al snel was ik terug en keken ze elkaar wat verbaasd aan.
Eén van de twee zei: ‘Wauw, really good job! Yeahh, my friend!’
Ha, ze hadden vast gedacht dat het niet zou gaan lukken ofzo.
Een andere verpleegkundige zei (over de hele week): ‘You did well.’ Yay :)
Vrijdag 17 november.
Nadat de kinderen naar school waren, ben ik bezig gegaan met school.
’s Middags hebben we de omgeving even wat beter bekeken en wat foto’s gemaakt.
Het was wel warm hoor, het zweet stond overal.
De wegen zijn hier ook overal hobbelig en we moesten soms ook heuvels op, maar de omgeving was heel mooi!
’s Avonds hebben we nog met de kinderen gespeeld en morgen kunnen we gelukkig een beetje uitslapen! :D
’s Ochtends staan we vroeg op, hebben we stage en daarna helpen we de kinderen met huiswerk en spelen we met ze.
Om 19:00 uur gaan de kinderen op bed en dan kan ik nog eventjes relaxen, maar laat op bed gaan, dat lukt hier niet.
Daarom schrijf ik deze week 2 blogs in één keer!
Zaterdag 11 november 2017
11 november is de dag.. Nee, dat kennen ze hier natuurlijk niet.
In plaats daarvan was ik vandaag uitgenodigd bij de trouwerij van de dochter van Gerdy. Ik ging samen met de huismoeder.
We kwamen midden in de ceremonie (we waren niet laat hoor, daarna kwamen ook nog mensen aan) en ik mocht in de kamer op een stoel zitten, tussen allemaal onbekenden.
Net op dat moment ging iedereen één voor één staan en zeiden ze iets, natuurlijk was alles in het Twi en snapte ik er niks van.
Ik begon al stress te krijgen, maar gelukkig sloegen ze mij over.
Na die rij vroegen ze mij toch nog: ‘Your name?’
Toen stond ik dus maar op en zei mijn naam en iedereen begon wat te lachen, uh ongemakkelijk.
Het bleek dat ze zeiden van welke kant van de familie ze kwamen (of ze familie van de bruid of bruidegom waren). Nouja, kon ik toch niet weten?
Ook heb ik vandaag een Nederlandse verpleegkundige ontmoet, kon ik toch nog met iemand praten die ook niet wist hoe alles ging.
Zij heeft 2 jaar geleden haar diploma gehaald en is nu voor 2 maanden in Accra om vrijwilligerswerk te doen. Haar collega is een vriendin van de bruid, dus werd zij ook uitgenodigd.
Na de ceremonie ben ik een stuk gaan lopen met deze 2 mensen, ook hier in de buurt is een mooie omgeving.
Zondag 12 november 2017
Vanochtend gingen we weer naar de kerk in het 12-persoons busjes.
We zaten lekker knus met z’n 17en.
Het is normaal dat de familie van het bruidspaar blijft slapen (een aantal dagen), zij gingen ook mee.
’s Middags kwam Janet aan in Sunyani, met Gerdy ben ik haar gaan ophalen.
Toen we thuis kwamen, waren de kinderen eerst weer wat verlegen, maar na 10 minuten was dit ook alweer over.
Ze hadden wel zin in papaja, dus één van de kinderen klom zonder moeite in de papajaboom.
Er waren nu 2 buurmeisjes en 3 kinderen van de familie van het bruidspaar extra, dus het was een gezellig drukke boel!
Maandag 13 november 2017
Onze eerste stagedag in Municipal Hospital.
Gerdy ging met ons mee om ons te introduceren.
We maakten kennis met de matron.. en dat was het.
Morgen worden we verwacht voor de introductie.
Hierna gingen we naar de immigration voor Janet, dit ging helaas iets moeilijker dan bij mij, maar volgens mij snapte de manager er ook niet zoveel van.
Nouja, uiteindelijk is het gelukt en kan ze het paspoort woensdag weer ophalen.
Hopelijk duurt dat ook maar 5 minuten, net zoals bij mij.
Dinsdag 14 november 2017
Na het ontbijt werden we door de taxi opgehaald.
Het is ongeveer 10 minuten rijden naar het ziekenhuis, heerlijk!
Dat is nog eens wat anders dan 2-3 uren reizen om op stage te komen!
Om 08:00 uur stonden we bij het kantoor van de matron, maar ze was er niet.
Ik twijfelde nog of we wel goed stonden, maar gelukkig kwam ze toch nog om 08:30 uur.
Ze vertelde eerst wat algemene dingen en daarna gingen we naar de directeur van het ziekenhuis.
Eén van de verpleegkundigen gaf ons een rondleiding door het ziekenhuis.
Het is niet een heel groot ziekenhuis en de afdelingen staan apart.
Als je van de ene naar de andere afdeling wilt, moet je buiten langs.
Na de rondleiding gingen we beide naar onze eigen afdeling.
Ze wilden ons eerst nog bij elkaar op de afdeling hebben omdat we anders zo ‘lonely’ waren, maar we hebben gezegd dat we toch liever alleen op de afdeling willen.
Ik begin op de Antenatal Clinic (voor prenatale zorg).
Ik voelde me eerst best wel ongemakkelijk, maar gelukkig ging het contact leggen goed.
Ik zat bij de urine-check en moest dingen documenteren.
Ondertussen wilden collega’s wel met mij op de foto..
Om 14:00 uur waren we klaar en gingen we langs Vodafone, de supermarkt en de pinautomaat.
Om 15:00 waren we thuis en een kwartier later waren de kinderen er ook alweer!
Woensdag 15 november 2017
Ik werd weer wakker door het geluid van de kinderen en dacht ‘is het nu al 5 uur?!’.
Ik keek op mijn mobiel, maar er stond 02:30.. en op mijn andere mobiel.
Waren de kinderen dus midden in de nacht opgestaan, gedoucht en al.
Gelukkig hoorde ik de huismoeder zeggen dat de kinderen weer moesten gaan slapen en daarna kon ik ook weer slapen.
Ik word sowieso snel wakker, rond 01:00 uur ook vaak, dan begint hier altijd een haan te kraaien.. lekker dan :’)
’s Ochtends leken de kinderen wel wat vermoeider dan anders, is ook niet gek.
Om 08:00 uur stond ik in mijn eentje op de afdeling, er was verder nog helemaal niemand. De rest kwam rond 08:30 uur wat binnendruppelen.
Om 09:00 uur begonnen we met een voorlichting over mental health, voor de zwangere vrouwen.
Eindelijk kon ik zelf wat doen vanaf 09:45 uur, ik zat bij de palpaties.
Hier wordt de grootte van de baarmoeder gemeten en gevoeld waar het ruggetje van de foetus is. Hierop wordt een toetertje geplaatst en de harttonen van de foetus beluisterd. Erg bijzonder om te horen.
’s Middags gingen we Janet haar paspoort ophalen, nou, dat waren geen 5 minuten.
De directeur wilde graag met ons praten, hij wilde wel met ons trouwen -_-.
We vertelden hem uiteraard dat we al getrouwd waren, maar dan moesten we maar één van onze vriendinnen voor hem uitzoeken.
Uh, het was een man van 40 jaar.
Uiteindelijk heb ik zijn nummer gekregen, ik deed maar net alsof ik geen mobiel bij me had.
Donderdag 16 november 2017
De ochtend verliep ongeveer zoals gisteren.
Ik zou eerst weer bij de palpaties kijken, maar het was hier zo druk (ook met stagiaires), dat ik weer bij de urine-check kwam.
Gelukkig mocht ik dit nu zelf ook doen.
Ook werden er weer de nodige foto’s gemaakt.
Later vroegen 2 verpleegkundigen of ik even iets wilde ophalen bij de apotheek.
Geen probleem vond ik. Toen ik de deur uitliep, hoorde ik de twee wel lachen!
Al snel was ik terug en keken ze elkaar wat verbaasd aan.
Eén van de twee zei: ‘Wauw, really good job! Yeahh, my friend!’
Ha, ze hadden vast gedacht dat het niet zou gaan lukken ofzo.
Een andere verpleegkundige zei (over de hele week): ‘You did well.’ Yay :)
Vrijdag 17 november.
Nadat de kinderen naar school waren, ben ik bezig gegaan met school.
’s Middags hebben we de omgeving even wat beter bekeken en wat foto’s gemaakt.
Het was wel warm hoor, het zweet stond overal.
De wegen zijn hier ook overal hobbelig en we moesten soms ook heuvels op, maar de omgeving was heel mooi!
’s Avonds hebben we nog met de kinderen gespeeld en morgen kunnen we gelukkig een beetje uitslapen! :D
-
18 November 2017 - 12:01
Immy:
Hoi Danielle,
Zie ginds komt de stoomboot............. de Sint komt vandaag in Dokkum aan! Voor jou vast een bekende omgeving. In het kaaswinkeltje verkopen ze de lekkerste pepernoten ooit! Chocolade smaak, wit en karamel. We bewaren een pakje voor je bij thuiskomst. Er is een super leuk filmpje van sinterklaas in omloop waarbij de pieten in de sporthal gekeurd worden en op het spreekuur, ook zit er een bekende van jou in de wachtkamer. De hele klas riep meester Peter, meester Peter! Ze waren dol enthousiast, het is echt vet leuk om te zien. In stilte tel ik voor je af, over een week, nog vier weken. En op naar de viskar om een dikke makreel als je thuis komt. Kort geleden heb ik mijn eerste gehad en had gehoord dat het gezond was, een dikke kop en compleet met glazig oog als van Karbonkel uit de serie van Veilig Leren lezen, op je bord. Niks veiligs aan die karbonkel, de helft zat altijd op de gang van de leerlingen, spookbang en ouders aan de lijn. Ik houd het met kibbeling en pepernoten, tot gauw en je stukjes zijn heel gezellig om te lezen, veel plezier, geniet er nog van en het is vast ook heerlijk om weer in stilte af te tellen, groetjes van ons allemaal, Immy -
19 November 2017 - 09:39
Alice La Roi:
Hoi daniëlle; wat een mooi verslag weer. En via facebook te lezsn, handig zeg! Je lijkt hier echt meer op je plaats in een landelijker omgeving. Mooi dat je gewoon de dagelijkse dingen van het ziekenhuis eb van het tehuis meemaakt. Ik hoor graag s in je reflectie hoe je denkt over de manier van werken en begeleiding in t tehuis. Geniet er nog even van meid: dit komt echt nooit weer
Alice.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
